ვების ფონტი BPG DejaVu Serif Condenced

ვების ფონტი BPG DejaVu Serif Condenced Download: https://app.box.com/s/t36enk1604lnhvk4goutyyeg9990jn69
ᲐᲑᲒᲓᲔᲕᲖᲗᲘᲙᲚᲛᲜᲝᲞᲟ ᲠᲡᲢᲣᲤᲥᲦᲧᲨᲩᲪᲫᲬᲭᲮᲯᲰ აბგდევზთიკლმნოპჟ რსტუფქღყშჩცძწჭხჯჰ
9pt: ᲐᲑᲒᲓᲔᲕᲖᲗᲘᲙᲚᲛᲜᲝᲞᲟᲠᲡᲢᲣᲤᲥᲦᲧᲨᲩᲪᲫᲬᲭᲮᲯᲰ 10 pt: ᲐᲑᲒᲓᲔᲕᲖᲗᲘᲙᲚᲛᲜᲝᲞᲟᲠᲡᲢᲣᲤᲥᲦᲧᲨᲩᲪᲫᲬᲭᲮᲯᲰ 11 pt: ᲐᲑᲒᲓᲔᲕᲖᲗᲘᲙᲚᲛᲜᲝᲞᲟᲠᲡᲢᲣᲤᲥᲦᲧᲨᲩᲪᲫᲬᲭᲮᲯᲰ 12 pt: ᲐᲑᲒᲓᲔᲕᲖᲗᲘᲙᲚᲛᲜᲝᲞᲟᲠᲡᲢᲣᲤᲥᲦᲧᲨᲩᲪᲫᲬᲭᲮᲯᲰ 10pt: ᲞᲐᲬᲐᲬᲐ ᲕᲐᲠ, ᲝᲑᲝᲚᲘ. ᲑᲔᲓᲛᲐ ᲓᲐᲛᲘᲑᲠᲘᲧᲕᲐ: ᲪᲣᲓ ᲓᲠᲝᲡ ᲓᲐᲕᲝᲑᲚᲓᲘ; ᲢᲐᲜᲖᲔᲓ ᲛᲐᲪᲕᲘᲐ ᲞᲐᲢᲐᲠᲐ, ᲛᲝᲙᲚᲔᲑᲔᲬᲕᲘᲐᲜᲘ, ᲗᲔᲗᲠᲘᲡ ᲗᲕᲚᲔᲑᲘᲗ ᲛᲝᲬᲘᲜᲬᲙᲚᲣᲚᲘ ᲗᲮᲔᲚᲘ ᲥᲐᲗᲘᲑᲘ. ᲯᲔᲠ ᲠᲥᲔᲑᲘ ᲓᲐ ᲙᲑᲘᲚᲔᲑᲘ ᲐᲠ ᲐᲛᲝᲛᲡᲕᲚᲘᲐ, ᲩᲚᲘᲥᲔᲑᲘᲪ ᲐᲠ ᲒᲐᲛᲛᲐᲒᲠᲔᲑᲘᲐ. ᲒᲖᲐᲓᲐᲙᲐᲠᲒᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲓᲘᲕᲐᲠ. ᲐᲘ ᲓᲐᲮᲔᲓᲔᲗ ᲩᲔᲛᲡ ᲡᲘᲡᲮᲚᲘᲐᲜ ᲤᲔᲮᲡᲐ, - ᲔᲡ ᲬᲧᲚᲘᲡ ᲓᲐᲡᲐᲚᲔᲕᲐᲓ ᲠᲝᲛ ᲩᲐᲕᲔᲓᲘ ᲮᲔᲕᲨᲘ, ᲛᲐᲨᲘᲜ ᲕᲘᲢᲙᲘᲜᲔ... ᲒᲣᲚᲘ ᲛᲘᲬᲣᲮᲡ... ᲒᲣᲚᲘ... ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝ ᲓᲔᲓᲐᲩᲔᲛᲘ! ᲛᲐᲜᲐᲛ ᲓᲔᲓᲐ ᲛᲧᲕᲐᲜᲓᲐ ᲪᲝᲪᲮᲐᲚᲘ, ᲡᲣᲚ ᲐᲚᲔᲠᲡᲨᲘ ᲕᲧᲕᲐᲜᲓᲘ: ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲛᲐᲬᲝᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲘᲐᲚᲔᲠᲡᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲐᲤᲠᲗᲮᲘᲚᲔᲑᲓᲐ. ᲠᲐᲦᲐ ᲛᲔᲨᲕᲔᲚᲔᲑᲐ ᲛᲔ ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝᲡ ᲔᲮᲚᲐ! ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲐᲦᲐᲠᲐ ᲕᲬᲝᲕ, ᲛᲮᲝᲚᲝᲓ ᲑᲐᲚᲐᲮᲘᲡ ᲜᲐᲛᲡᲐ ᲕᲡᲣᲢᲐᲕ ᲓᲘᲚᲘᲗ ᲓᲐ ᲡᲐᲦᲐᲛᲝᲗᲘ, ᲠᲝᲓᲔᲡᲐᲪ ᲜᲐᲛᲘᲐ, ᲓᲐ ᲠᲫᲘᲡ ᲜᲓᲝᲛᲐᲡ ᲘᲛᲘᲗᲘ ᲕᲘᲙᲚᲐᲕ. ᲣᲞᲐᲢᲠᲝᲜᲝ ᲠᲝᲛ ᲕᲐᲠ, ᲡᲣᲚ ᲛᲔᲨᲘᲜᲘᲐᲜ, ᲕᲙᲐᲜᲙᲐᲚᲔᲑ, ᲛᲣᲓᲐᲛ ᲓᲦᲔ ᲡᲘᲙᲕᲓᲘᲚᲡ ᲕᲔᲚᲘ, ᲒᲖᲐᲐᲠᲔᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲔᲮᲔᲢᲔᲑᲘ... ᲦᲛᲔᲠᲗᲝ, ᲠᲐᲛᲓᲔᲜᲘ ᲛᲢᲔᲠᲘ ᲒᲕᲧᲐᲕᲡ!	9pt: აბგდევზთიკლმნოპჟრსტუფქღყშჩცძწჭხჯჰ 10 pt: აბგდევზთიკლმნოპჟრსტუფქღყშჩცძწჭხჯჰ 11 pt: აბგდევზთიკლმნოპჟრსტუფქღყშჩცძწჭხჯჰ 12 pt: აბგდევზთიკლმნოპჟრსტუფქღყშჩცძწჭხჯჰ 10pt: პაწაწა ვარ, ობოლი. ბედმა დამიბრიყვა: ცუდ დროს დავობლდი; ტანზედ მაცვია პატარა, მოკლებეწვიანი, თეთრის თვლებით მოწინწკლული თხელი ქათიბი. ჯერ რქები და კბილები არ ამომსვლია, ჩლიქებიც არ გამმაგრებია. გზადაკარგული დავდივარ. აი დახედეთ ჩემს სისხლიან ფეხსა, - ეს წყლის დასალევად რომ ჩავედი ხევში, მაშინ ვიტკინე... გული მიწუხს... გული... საბრალო დედაჩემი! მანამ დედა მყვანდა ცოცხალი, სულ ალერსში ვყვანდი: ძუძუს მაწოებდა, მიალერსებდა, მაფრთხილებდა. რაღა მეშველება მე საბრალოს ეხლა! ძუძუს აღარა ვწოვ, მხოლოდ ბალახის ნამსა ვსუტავ დილით და საღამოთი, როდესაც ნამია, და რძის ნდომას იმითი ვიკლავ. უპატრონო რომ ვარ, სულ მეშინიან, ვკანკალებ, მუდამ დღე სიკვდილს ველი, გზაარეული დავეხეტები... ღმერთო, რამდენი მტერი გვყავს!
12 pt: ᲞᲐᲬᲐᲬᲐ ᲕᲐᲠ, ᲝᲑᲝᲚᲘ. ᲑᲔᲓᲛᲐ ᲓᲐᲛᲘᲑᲠᲘᲧᲕᲐ: ᲪᲣᲓ ᲓᲠᲝᲡ ᲓᲐᲕᲝᲑᲚᲓᲘ; ᲢᲐᲜᲖᲔᲓ ᲛᲐᲪᲕᲘᲐ ᲞᲐᲢᲐᲠᲐ, ᲛᲝᲙᲚᲔᲑᲔᲬᲕᲘᲐᲜᲘ, ᲗᲔᲗᲠᲘᲡ ᲗᲕᲚᲔᲑᲘᲗ ᲛᲝᲬᲘᲜᲬᲙᲚᲣᲚᲘ ᲗᲮᲔᲚᲘ ᲥᲐᲗᲘᲑᲘ. ᲯᲔᲠ ᲠᲥᲔᲑᲘ ᲓᲐ ᲙᲑᲘᲚᲔᲑᲘ ᲐᲠ ᲐᲛᲝᲛᲡᲕᲚᲘᲐ, ᲩᲚᲘᲥᲔᲑᲘᲪ ᲐᲠ ᲒᲐᲛᲛᲐᲒᲠᲔᲑᲘᲐ. ᲒᲖᲐᲓᲐᲙᲐᲠᲒᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲓᲘᲕᲐᲠ. ᲐᲘ ᲓᲐᲮᲔᲓᲔᲗ ᲩᲔᲛᲡ ᲡᲘᲡᲮᲚᲘᲐᲜ ᲤᲔᲮᲡᲐ, - ᲔᲡ ᲬᲧᲚᲘᲡ ᲓᲐᲡᲐᲚᲔᲕᲐᲓ ᲠᲝᲛ ᲩᲐᲕᲔᲓᲘ ᲮᲔᲕᲨᲘ, ᲛᲐᲨᲘᲜ ᲕᲘᲢᲙᲘᲜᲔ... ᲒᲣᲚᲘ ᲛᲘᲬᲣᲮᲡ... ᲒᲣᲚᲘ... ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝ ᲓᲔᲓᲐᲩᲔᲛᲘ! ᲛᲐᲜᲐᲛ ᲓᲔᲓᲐ ᲛᲧᲕᲐᲜᲓᲐ ᲪᲝᲪᲮᲐᲚᲘ, ᲡᲣᲚ ᲐᲚᲔᲠᲡᲨᲘ ᲕᲧᲕᲐᲜᲓᲘ: ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲛᲐᲬᲝᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲘᲐᲚᲔᲠᲡᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲐᲤᲠᲗᲮᲘᲚᲔᲑᲓᲐ. ᲠᲐᲦᲐ ᲛᲔᲨᲕᲔᲚᲔᲑᲐ ᲛᲔ ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝᲡ ᲔᲮᲚᲐ! ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲐᲦᲐᲠᲐ ᲕᲬᲝᲕ, ᲛᲮᲝᲚᲝᲓ ᲑᲐᲚᲐᲮᲘᲡ ᲜᲐᲛᲡᲐ ᲕᲡᲣᲢᲐᲕ ᲓᲘᲚᲘᲗ ᲓᲐ ᲡᲐᲦᲐᲛᲝᲗᲘ, ᲠᲝᲓᲔᲡᲐᲪ ᲜᲐᲛᲘᲐ, ᲓᲐ ᲠᲫᲘᲡ ᲜᲓᲝᲛᲐᲡ ᲘᲛᲘᲗᲘ ᲕᲘᲙᲚᲐᲕ. ᲣᲞᲐᲢᲠᲝᲜᲝ ᲠᲝᲛ ᲕᲐᲠ, ᲡᲣᲚ ᲛᲔᲨᲘᲜᲘᲐᲜ, ᲕᲙᲐᲜᲙᲐᲚᲔᲑ, ᲛᲣᲓᲐᲛ ᲓᲦᲔ ᲡᲘᲙᲕᲓᲘᲚᲡ ᲕᲔᲚᲘ, ᲒᲖᲐᲐᲠᲔᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲔᲮᲔᲢᲔᲑᲘ... ᲦᲛᲔᲠᲗᲝ, ᲠᲐᲛᲓᲔᲜᲘ ᲛᲢᲔᲠᲘ ᲒᲕᲧᲐᲕᲡ!	12 pt: პაწაწა ვარ, ობოლი. ბედმა დამიბრიყვა: ცუდ დროს დავობლდი; ტანზედ მაცვია პატარა, მოკლებეწვიანი, თეთრის თვლებით მოწინწკლული თხელი ქათიბი. ჯერ რქები და კბილები არ ამომსვლია, ჩლიქებიც არ გამმაგრებია. გზადაკარგული დავდივარ. აი დახედეთ ჩემს სისხლიან ფეხსა, - ეს წყლის დასალევად რომ ჩავედი ხევში, მაშინ ვიტკინე... გული მიწუხს... გული... საბრალო დედაჩემი! მანამ დედა მყვანდა ცოცხალი, სულ ალერსში ვყვანდი: ძუძუს მაწოებდა, მიალერსებდა, მაფრთხილებდა. რაღა მეშველება მე საბრალოს ეხლა! ძუძუს აღარა ვწოვ, მხოლოდ ბალახის ნამსა ვსუტავ დილით და საღამოთი, როდესაც ნამია, და რძის ნდომას იმითი ვიკლავ. უპატრონო რომ ვარ, სულ მეშინიან, ვკანკალებ, მუდამ დღე სიკვდილს ველი, გზაარეული დავეხეტები... ღმერთო, რამდენი მტერი გვყავს!
14 pt: ᲞᲐᲬᲐᲬᲐ ᲕᲐᲠ, ᲝᲑᲝᲚᲘ. ᲑᲔᲓᲛᲐ ᲓᲐᲛᲘᲑᲠᲘᲧᲕᲐ: ᲪᲣᲓ ᲓᲠᲝᲡ ᲓᲐᲕᲝᲑᲚᲓᲘ; ᲢᲐᲜᲖᲔᲓ ᲛᲐᲪᲕᲘᲐ ᲞᲐᲢᲐᲠᲐ, ᲛᲝᲙᲚᲔᲑᲔᲬᲕᲘᲐᲜᲘ, ᲗᲔᲗᲠᲘᲡ ᲗᲕᲚᲔᲑᲘᲗ ᲛᲝᲬᲘᲜᲬᲙᲚᲣᲚᲘ ᲗᲮᲔᲚᲘ ᲥᲐᲗᲘᲑᲘ. ᲯᲔᲠ ᲠᲥᲔᲑᲘ ᲓᲐ ᲙᲑᲘᲚᲔᲑᲘ ᲐᲠ ᲐᲛᲝᲛᲡᲕᲚᲘᲐ, ᲩᲚᲘᲥᲔᲑᲘᲪ ᲐᲠ ᲒᲐᲛᲛᲐᲒᲠᲔᲑᲘᲐ. ᲒᲖᲐᲓᲐᲙᲐᲠᲒᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲓᲘᲕᲐᲠ. ᲐᲘ ᲓᲐᲮᲔᲓᲔᲗ ᲩᲔᲛᲡ ᲡᲘᲡᲮᲚᲘᲐᲜ ᲤᲔᲮᲡᲐ, - ᲔᲡ ᲬᲧᲚᲘᲡ ᲓᲐᲡᲐᲚᲔᲕᲐᲓ ᲠᲝᲛ ᲩᲐᲕᲔᲓᲘ ᲮᲔᲕᲨᲘ, ᲛᲐᲨᲘᲜ ᲕᲘᲢᲙᲘᲜᲔ... ᲒᲣᲚᲘ ᲛᲘᲬᲣᲮᲡ... ᲒᲣᲚᲘ... ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝ ᲓᲔᲓᲐᲩᲔᲛᲘ! ᲛᲐᲜᲐᲛ ᲓᲔᲓᲐ ᲛᲧᲕᲐᲜᲓᲐ ᲪᲝᲪᲮᲐᲚᲘ, ᲡᲣᲚ ᲐᲚᲔᲠᲡᲨᲘ ᲕᲧᲕᲐᲜᲓᲘ: ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲛᲐᲬᲝᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲘᲐᲚᲔᲠᲡᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲐᲤᲠᲗᲮᲘᲚᲔᲑᲓᲐ. ᲠᲐᲦᲐ ᲛᲔᲨᲕᲔᲚᲔᲑᲐ ᲛᲔ ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝᲡ ᲔᲮᲚᲐ! ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲐᲦᲐᲠᲐ ᲕᲬᲝᲕ, ᲛᲮᲝᲚᲝᲓ ᲑᲐᲚᲐᲮᲘᲡ ᲜᲐᲛᲡᲐ ᲕᲡᲣᲢᲐᲕ ᲓᲘᲚᲘᲗ ᲓᲐ ᲡᲐᲦᲐᲛᲝᲗᲘ, ᲠᲝᲓᲔᲡᲐᲪ ᲜᲐᲛᲘᲐ, ᲓᲐ ᲠᲫᲘᲡ ᲜᲓᲝᲛᲐᲡ ᲘᲛᲘᲗᲘ ᲕᲘᲙᲚᲐᲕ. ᲣᲞᲐᲢᲠᲝᲜᲝ ᲠᲝᲛ ᲕᲐᲠ, ᲡᲣᲚ ᲛᲔᲨᲘᲜᲘᲐᲜ, ᲕᲙᲐᲜᲙᲐᲚᲔᲑ, ᲛᲣᲓᲐᲛ ᲓᲦᲔ ᲡᲘᲙᲕᲓᲘᲚᲡ ᲕᲔᲚᲘ, ᲒᲖᲐᲐᲠᲔᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲔᲮᲔᲢᲔᲑᲘ... ᲦᲛᲔᲠᲗᲝ, ᲠᲐᲛᲓᲔᲜᲘ ᲛᲢᲔᲠᲘ ᲒᲕᲧᲐᲕᲡ!	14 pt: პაწაწა ვარ, ობოლი. ბედმა დამიბრიყვა: ცუდ დროს დავობლდი; ტანზედ მაცვია პატარა, მოკლებეწვიანი, თეთრის თვლებით მოწინწკლული თხელი ქათიბი. ჯერ რქები და კბილები არ ამომსვლია, ჩლიქებიც არ გამმაგრებია. გზადაკარგული დავდივარ. აი დახედეთ ჩემს სისხლიან ფეხსა, - ეს წყლის დასალევად რომ ჩავედი ხევში, მაშინ ვიტკინე... გული მიწუხს... გული... საბრალო დედაჩემი! მანამ დედა მყვანდა ცოცხალი, სულ ალერსში ვყვანდი: ძუძუს მაწოებდა, მიალერსებდა, მაფრთხილებდა. რაღა მეშველება მე საბრალოს ეხლა! ძუძუს აღარა ვწოვ, მხოლოდ ბალახის ნამსა ვსუტავ დილით და საღამოთი, როდესაც ნამია, და რძის ნდომას იმითი ვიკლავ. უპატრონო რომ ვარ, სულ მეშინიან, ვკანკალებ, მუდამ დღე სიკვდილს ველი, გზაარეული დავეხეტები... ღმერთო, რამდენი მტერი გვყავს!
16 pt: ᲞᲐᲬᲐᲬᲐ ᲕᲐᲠ, ᲝᲑᲝᲚᲘ. ᲑᲔᲓᲛᲐ ᲓᲐᲛᲘᲑᲠᲘᲧᲕᲐ: ᲪᲣᲓ ᲓᲠᲝᲡ ᲓᲐᲕᲝᲑᲚᲓᲘ; ᲢᲐᲜᲖᲔᲓ ᲛᲐᲪᲕᲘᲐ ᲞᲐᲢᲐᲠᲐ, ᲛᲝᲙᲚᲔᲑᲔᲬᲕᲘᲐᲜᲘ, ᲗᲔᲗᲠᲘᲡ ᲗᲕᲚᲔᲑᲘᲗ ᲛᲝᲬᲘᲜᲬᲙᲚᲣᲚᲘ ᲗᲮᲔᲚᲘ ᲥᲐᲗᲘᲑᲘ. ᲯᲔᲠ ᲠᲥᲔᲑᲘ ᲓᲐ ᲙᲑᲘᲚᲔᲑᲘ ᲐᲠ ᲐᲛᲝᲛᲡᲕᲚᲘᲐ, ᲩᲚᲘᲥᲔᲑᲘᲪ ᲐᲠ ᲒᲐᲛᲛᲐᲒᲠᲔᲑᲘᲐ. ᲒᲖᲐᲓᲐᲙᲐᲠᲒᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲓᲘᲕᲐᲠ. ᲐᲘ ᲓᲐᲮᲔᲓᲔᲗ ᲩᲔᲛᲡ ᲡᲘᲡᲮᲚᲘᲐᲜ ᲤᲔᲮᲡᲐ, - ᲔᲡ ᲬᲧᲚᲘᲡ ᲓᲐᲡᲐᲚᲔᲕᲐᲓ ᲠᲝᲛ ᲩᲐᲕᲔᲓᲘ ᲮᲔᲕᲨᲘ, ᲛᲐᲨᲘᲜ ᲕᲘᲢᲙᲘᲜᲔ... ᲒᲣᲚᲘ ᲛᲘᲬᲣᲮᲡ... ᲒᲣᲚᲘ... ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝ ᲓᲔᲓᲐᲩᲔᲛᲘ! ᲛᲐᲜᲐᲛ ᲓᲔᲓᲐ ᲛᲧᲕᲐᲜᲓᲐ ᲪᲝᲪᲮᲐᲚᲘ, ᲡᲣᲚ ᲐᲚᲔᲠᲡᲨᲘ ᲕᲧᲕᲐᲜᲓᲘ: ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲛᲐᲬᲝᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲘᲐᲚᲔᲠᲡᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲐᲤᲠᲗᲮᲘᲚᲔᲑᲓᲐ. ᲠᲐᲦᲐ ᲛᲔᲨᲕᲔᲚᲔᲑᲐ ᲛᲔ ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝᲡ ᲔᲮᲚᲐ! ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲐᲦᲐᲠᲐ ᲕᲬᲝᲕ, ᲛᲮᲝᲚᲝᲓ ᲑᲐᲚᲐᲮᲘᲡ ᲜᲐᲛᲡᲐ ᲕᲡᲣᲢᲐᲕ ᲓᲘᲚᲘᲗ ᲓᲐ ᲡᲐᲦᲐᲛᲝᲗᲘ, ᲠᲝᲓᲔᲡᲐᲪ ᲜᲐᲛᲘᲐ, ᲓᲐ ᲠᲫᲘᲡ ᲜᲓᲝᲛᲐᲡ ᲘᲛᲘᲗᲘ ᲕᲘᲙᲚᲐᲕ. ᲣᲞᲐᲢᲠᲝᲜᲝ ᲠᲝᲛ ᲕᲐᲠ, ᲡᲣᲚ ᲛᲔᲨᲘᲜᲘᲐᲜ, ᲕᲙᲐᲜᲙᲐᲚᲔᲑ, ᲛᲣᲓᲐᲛ ᲓᲦᲔ ᲡᲘᲙᲕᲓᲘᲚᲡ ᲕᲔᲚᲘ, ᲒᲖᲐᲐᲠᲔᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲔᲮᲔᲢᲔᲑᲘ... ᲦᲛᲔᲠᲗᲝ, ᲠᲐᲛᲓᲔᲜᲘ ᲛᲢᲔᲠᲘ ᲒᲕᲧᲐᲕᲡ!	16 pt: პაწაწა ვარ, ობოლი. ბედმა დამიბრიყვა: ცუდ დროს დავობლდი; ტანზედ მაცვია პატარა, მოკლებეწვიანი, თეთრის თვლებით მოწინწკლული თხელი ქათიბი. ჯერ რქები და კბილები არ ამომსვლია, ჩლიქებიც არ გამმაგრებია. გზადაკარგული დავდივარ. აი დახედეთ ჩემს სისხლიან ფეხსა, - ეს წყლის დასალევად რომ ჩავედი ხევში, მაშინ ვიტკინე... გული მიწუხს... გული... საბრალო დედაჩემი! მანამ დედა მყვანდა ცოცხალი, სულ ალერსში ვყვანდი: ძუძუს მაწოებდა, მიალერსებდა, მაფრთხილებდა. რაღა მეშველება მე საბრალოს ეხლა! ძუძუს აღარა ვწოვ, მხოლოდ ბალახის ნამსა ვსუტავ დილით და საღამოთი, როდესაც ნამია, და რძის ნდომას იმითი ვიკლავ. უპატრონო რომ ვარ, სულ მეშინიან, ვკანკალებ, მუდამ დღე სიკვდილს ველი, გზაარეული დავეხეტები... ღმერთო, რამდენი მტერი გვყავს!
22 pt: ᲞᲐᲬᲐᲬᲐ ᲕᲐᲠ, ᲝᲑᲝᲚᲘ. ᲑᲔᲓᲛᲐ ᲓᲐᲛᲘᲑᲠᲘᲧᲕᲐ: ᲪᲣᲓ ᲓᲠᲝᲡ ᲓᲐᲕᲝᲑᲚᲓᲘ; ᲢᲐᲜᲖᲔᲓ ᲛᲐᲪᲕᲘᲐ ᲞᲐᲢᲐᲠᲐ, ᲛᲝᲙᲚᲔᲑᲔᲬᲕᲘᲐᲜᲘ, ᲗᲔᲗᲠᲘᲡ ᲗᲕᲚᲔᲑᲘᲗ ᲛᲝᲬᲘᲜᲬᲙᲚᲣᲚᲘ ᲗᲮᲔᲚᲘ ᲥᲐᲗᲘᲑᲘ. ᲯᲔᲠ ᲠᲥᲔᲑᲘ ᲓᲐ ᲙᲑᲘᲚᲔᲑᲘ ᲐᲠ ᲐᲛᲝᲛᲡᲕᲚᲘᲐ, ᲩᲚᲘᲥᲔᲑᲘᲪ ᲐᲠ ᲒᲐᲛᲛᲐᲒᲠᲔᲑᲘᲐ. ᲒᲖᲐᲓᲐᲙᲐᲠᲒᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲓᲘᲕᲐᲠ. ᲐᲘ ᲓᲐᲮᲔᲓᲔᲗ ᲩᲔᲛᲡ ᲡᲘᲡᲮᲚᲘᲐᲜ ᲤᲔᲮᲡᲐ, - ᲔᲡ ᲬᲧᲚᲘᲡ ᲓᲐᲡᲐᲚᲔᲕᲐᲓ ᲠᲝᲛ ᲩᲐᲕᲔᲓᲘ ᲮᲔᲕᲨᲘ, ᲛᲐᲨᲘᲜ ᲕᲘᲢᲙᲘᲜᲔ... ᲒᲣᲚᲘ ᲛᲘᲬᲣᲮᲡ... ᲒᲣᲚᲘ... ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝ ᲓᲔᲓᲐᲩᲔᲛᲘ! ᲛᲐᲜᲐᲛ ᲓᲔᲓᲐ ᲛᲧᲕᲐᲜᲓᲐ ᲪᲝᲪᲮᲐᲚᲘ, ᲡᲣᲚ ᲐᲚᲔᲠᲡᲨᲘ ᲕᲧᲕᲐᲜᲓᲘ: ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲛᲐᲬᲝᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲘᲐᲚᲔᲠᲡᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲐᲤᲠᲗᲮᲘᲚᲔᲑᲓᲐ. ᲠᲐᲦᲐ ᲛᲔᲨᲕᲔᲚᲔᲑᲐ ᲛᲔ ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝᲡ ᲔᲮᲚᲐ! ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲐᲦᲐᲠᲐ ᲕᲬᲝᲕ, ᲛᲮᲝᲚᲝᲓ ᲑᲐᲚᲐᲮᲘᲡ ᲜᲐᲛᲡᲐ ᲕᲡᲣᲢᲐᲕ ᲓᲘᲚᲘᲗ ᲓᲐ ᲡᲐᲦᲐᲛᲝᲗᲘ, ᲠᲝᲓᲔᲡᲐᲪ ᲜᲐᲛᲘᲐ, ᲓᲐ ᲠᲫᲘᲡ ᲜᲓᲝᲛᲐᲡ ᲘᲛᲘᲗᲘ ᲕᲘᲙᲚᲐᲕ. ᲣᲞᲐᲢᲠᲝᲜᲝ ᲠᲝᲛ ᲕᲐᲠ, ᲡᲣᲚ ᲛᲔᲨᲘᲜᲘᲐᲜ, ᲕᲙᲐᲜᲙᲐᲚᲔᲑ, ᲛᲣᲓᲐᲛ ᲓᲦᲔ ᲡᲘᲙᲕᲓᲘᲚᲡ ᲕᲔᲚᲘ, ᲒᲖᲐᲐᲠᲔᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲔᲮᲔᲢᲔᲑᲘ... ᲦᲛᲔᲠᲗᲝ, ᲠᲐᲛᲓᲔᲜᲘ ᲛᲢᲔᲠᲘ ᲒᲕᲧᲐᲕᲡ!	22 pt: პაწაწა ვარ, ობოლი. ბედმა დამიბრიყვა: ცუდ დროს დავობლდი; ტანზედ მაცვია პატარა, მოკლებეწვიანი, თეთრის თვლებით მოწინწკლული თხელი ქათიბი. ჯერ რქები და კბილები არ ამომსვლია, ჩლიქებიც არ გამმაგრებია. გზადაკარგული დავდივარ. აი დახედეთ ჩემს სისხლიან ფეხსა, - ეს წყლის დასალევად რომ ჩავედი ხევში, მაშინ ვიტკინე... გული მიწუხს... გული... საბრალო დედაჩემი! მანამ დედა მყვანდა ცოცხალი, სულ ალერსში ვყვანდი: ძუძუს მაწოებდა, მიალერსებდა, მაფრთხილებდა. რაღა მეშველება მე საბრალოს ეხლა! ძუძუს აღარა ვწოვ, მხოლოდ ბალახის ნამსა ვსუტავ დილით და საღამოთი, როდესაც ნამია, და რძის ნდომას იმითი ვიკლავ. უპატრონო რომ ვარ, სულ მეშინიან, ვკანკალებ, მუდამ დღე სიკვდილს ველი, გზაარეული დავეხეტები... ღმერთო, რამდენი მტერი გვყავს!
⇒ განშლილი ტექსტი (letter-spacing: 1px) — 12 pt: ᲞᲐᲬᲐᲬᲐ ᲕᲐᲠ, ᲝᲑᲝᲚᲘ. ᲑᲔᲓᲛᲐ ᲓᲐᲛᲘᲑᲠᲘᲧᲕᲐ: ᲪᲣᲓ ᲓᲠᲝᲡ ᲓᲐᲕᲝᲑᲚᲓᲘ; ᲢᲐᲜᲖᲔᲓ ᲛᲐᲪᲕᲘᲐ ᲞᲐᲢᲐᲠᲐ, ᲛᲝᲙᲚᲔᲑᲔᲬᲕᲘᲐᲜᲘ, ᲗᲔᲗᲠᲘᲡ ᲗᲕᲚᲔᲑᲘᲗ ᲛᲝᲬᲘᲜᲬᲙᲚᲣᲚᲘ ᲗᲮᲔᲚᲘ ᲥᲐᲗᲘᲑᲘ. ᲯᲔᲠ ᲠᲥᲔᲑᲘ ᲓᲐ ᲙᲑᲘᲚᲔᲑᲘ ᲐᲠ ᲐᲛᲝᲛᲡᲕᲚᲘᲐ, ᲩᲚᲘᲥᲔᲑᲘᲪ ᲐᲠ ᲒᲐᲛᲛᲐᲒᲠᲔᲑᲘᲐ. ᲒᲖᲐᲓᲐᲙᲐᲠᲒᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲓᲘᲕᲐᲠ. ᲐᲘ ᲓᲐᲮᲔᲓᲔᲗ ᲩᲔᲛᲡ ᲡᲘᲡᲮᲚᲘᲐᲜ ᲤᲔᲮᲡᲐ, - ᲔᲡ ᲬᲧᲚᲘᲡ ᲓᲐᲡᲐᲚᲔᲕᲐᲓ ᲠᲝᲛ ᲩᲐᲕᲔᲓᲘ ᲮᲔᲕᲨᲘ, ᲛᲐᲨᲘᲜ ᲕᲘᲢᲙᲘᲜᲔ... ᲒᲣᲚᲘ ᲛᲘᲬᲣᲮᲡ... ᲒᲣᲚᲘ... ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝ ᲓᲔᲓᲐᲩᲔᲛᲘ! ᲛᲐᲜᲐᲛ ᲓᲔᲓᲐ ᲛᲧᲕᲐᲜᲓᲐ ᲪᲝᲪᲮᲐᲚᲘ, ᲡᲣᲚ ᲐᲚᲔᲠᲡᲨᲘ ᲕᲧᲕᲐᲜᲓᲘ: ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲛᲐᲬᲝᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲘᲐᲚᲔᲠᲡᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲐᲤᲠᲗᲮᲘᲚᲔᲑᲓᲐ. ᲠᲐᲦᲐ ᲛᲔᲨᲕᲔᲚᲔᲑᲐ ᲛᲔ ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝᲡ ᲔᲮᲚᲐ! ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲐᲦᲐᲠᲐ ᲕᲬᲝᲕ, ᲛᲮᲝᲚᲝᲓ ᲑᲐᲚᲐᲮᲘᲡ ᲜᲐᲛᲡᲐ ᲕᲡᲣᲢᲐᲕ ᲓᲘᲚᲘᲗ ᲓᲐ ᲡᲐᲦᲐᲛᲝᲗᲘ, ᲠᲝᲓᲔᲡᲐᲪ ᲜᲐᲛᲘᲐ, ᲓᲐ ᲠᲫᲘᲡ ᲜᲓᲝᲛᲐᲡ ᲘᲛᲘᲗᲘ ᲕᲘᲙᲚᲐᲕ. ᲣᲞᲐᲢᲠᲝᲜᲝ ᲠᲝᲛ ᲕᲐᲠ, ᲡᲣᲚ ᲛᲔᲨᲘᲜᲘᲐᲜ, ᲕᲙᲐᲜᲙᲐᲚᲔᲑ, ᲛᲣᲓᲐᲛ ᲓᲦᲔ ᲡᲘᲙᲕᲓᲘᲚᲡ ᲕᲔᲚᲘ, ᲒᲖᲐᲐᲠᲔᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲔᲮᲔᲢᲔᲑᲘ... ᲦᲛᲔᲠᲗᲝ, ᲠᲐᲛᲓᲔᲜᲘ ᲛᲢᲔᲠᲘ ᲒᲕᲧᲐᲕᲡ!	⇒ განშლილი ტექსტი (letter-spacing: 1px) — 12 pt: პაწაწა ვარ, ობოლი. ბედმა დამიბრიყვა: ცუდ დროს დავობლდი; ტანზედ მაცვია პატარა, მოკლებეწვიანი, თეთრის თვლებით მოწინწკლული თხელი ქათიბი. ჯერ რქები და კბილები არ ამომსვლია, ჩლიქებიც არ გამმაგრებია. გზადაკარგული დავდივარ. აი დახედეთ ჩემს სისხლიან ფეხსა, - ეს წყლის დასალევად რომ ჩავედი ხევში, მაშინ ვიტკინე... გული მიწუხს... გული... საბრალო დედაჩემი! მანამ დედა მყვანდა ცოცხალი, სულ ალერსში ვყვანდი: ძუძუს მაწოებდა, მიალერსებდა, მაფრთხილებდა. რაღა მეშველება მე საბრალოს ეხლა! ძუძუს აღარა ვწოვ, მხოლოდ ბალახის ნამსა ვსუტავ დილით და საღამოთი, როდესაც ნამია, და რძის ნდომას იმითი ვიკლავ. უპატრონო რომ ვარ, სულ მეშინიან, ვკანკალებ, მუდამ დღე სიკვდილს ველი, გზაარეული დავეხეტები... ღმერთო, რამდენი მტერი გვყავს!
⇒ განშლილი სტრიქონები (line-height: 25px) — 12 pt: ᲞᲐᲬᲐᲬᲐ ᲕᲐᲠ, ᲝᲑᲝᲚᲘ. ᲑᲔᲓᲛᲐ ᲓᲐᲛᲘᲑᲠᲘᲧᲕᲐ: ᲪᲣᲓ ᲓᲠᲝᲡ ᲓᲐᲕᲝᲑᲚᲓᲘ; ᲢᲐᲜᲖᲔᲓ ᲛᲐᲪᲕᲘᲐ ᲞᲐᲢᲐᲠᲐ, ᲛᲝᲙᲚᲔᲑᲔᲬᲕᲘᲐᲜᲘ, ᲗᲔᲗᲠᲘᲡ ᲗᲕᲚᲔᲑᲘᲗ ᲛᲝᲬᲘᲜᲬᲙᲚᲣᲚᲘ ᲗᲮᲔᲚᲘ ᲥᲐᲗᲘᲑᲘ. ᲯᲔᲠ ᲠᲥᲔᲑᲘ ᲓᲐ ᲙᲑᲘᲚᲔᲑᲘ ᲐᲠ ᲐᲛᲝᲛᲡᲕᲚᲘᲐ, ᲩᲚᲘᲥᲔᲑᲘᲪ ᲐᲠ ᲒᲐᲛᲛᲐᲒᲠᲔᲑᲘᲐ. ᲒᲖᲐᲓᲐᲙᲐᲠᲒᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲓᲘᲕᲐᲠ. ᲐᲘ ᲓᲐᲮᲔᲓᲔᲗ ᲩᲔᲛᲡ ᲡᲘᲡᲮᲚᲘᲐᲜ ᲤᲔᲮᲡᲐ, - ᲔᲡ ᲬᲧᲚᲘᲡ ᲓᲐᲡᲐᲚᲔᲕᲐᲓ ᲠᲝᲛ ᲩᲐᲕᲔᲓᲘ ᲮᲔᲕᲨᲘ, ᲛᲐᲨᲘᲜ ᲕᲘᲢᲙᲘᲜᲔ... ᲒᲣᲚᲘ ᲛᲘᲬᲣᲮᲡ... ᲒᲣᲚᲘ... ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝ ᲓᲔᲓᲐᲩᲔᲛᲘ! ᲛᲐᲜᲐᲛ ᲓᲔᲓᲐ ᲛᲧᲕᲐᲜᲓᲐ ᲪᲝᲪᲮᲐᲚᲘ, ᲡᲣᲚ ᲐᲚᲔᲠᲡᲨᲘ ᲕᲧᲕᲐᲜᲓᲘ: ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲛᲐᲬᲝᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲘᲐᲚᲔᲠᲡᲔᲑᲓᲐ, ᲛᲐᲤᲠᲗᲮᲘᲚᲔᲑᲓᲐ. ᲠᲐᲦᲐ ᲛᲔᲨᲕᲔᲚᲔᲑᲐ ᲛᲔ ᲡᲐᲑᲠᲐᲚᲝᲡ ᲔᲮᲚᲐ! ᲫᲣᲫᲣᲡ ᲐᲦᲐᲠᲐ ᲕᲬᲝᲕ, ᲛᲮᲝᲚᲝᲓ ᲑᲐᲚᲐᲮᲘᲡ ᲜᲐᲛᲡᲐ ᲕᲡᲣᲢᲐᲕ ᲓᲘᲚᲘᲗ ᲓᲐ ᲡᲐᲦᲐᲛᲝᲗᲘ, ᲠᲝᲓᲔᲡᲐᲪ ᲜᲐᲛᲘᲐ, ᲓᲐ ᲠᲫᲘᲡ ᲜᲓᲝᲛᲐᲡ ᲘᲛᲘᲗᲘ ᲕᲘᲙᲚᲐᲕ. ᲣᲞᲐᲢᲠᲝᲜᲝ ᲠᲝᲛ ᲕᲐᲠ, ᲡᲣᲚ ᲛᲔᲨᲘᲜᲘᲐᲜ, ᲕᲙᲐᲜᲙᲐᲚᲔᲑ, ᲛᲣᲓᲐᲛ ᲓᲦᲔ ᲡᲘᲙᲕᲓᲘᲚᲡ ᲕᲔᲚᲘ, ᲒᲖᲐᲐᲠᲔᲣᲚᲘ ᲓᲐᲕᲔᲮᲔᲢᲔᲑᲘ... ᲦᲛᲔᲠᲗᲝ, ᲠᲐᲛᲓᲔᲜᲘ ᲛᲢᲔᲠᲘ ᲒᲕᲧᲐᲕᲡ!	⇒ განშლილი სტრიქონები (line-height: 25px) — 12 pt: პაწაწა ვარ, ობოლი. ბედმა დამიბრიყვა: ცუდ დროს დავობლდი; ტანზედ მაცვია პატარა, მოკლებეწვიანი, თეთრის თვლებით მოწინწკლული თხელი ქათიბი. ჯერ რქები და კბილები არ ამომსვლია, ჩლიქებიც არ გამმაგრებია. გზადაკარგული დავდივარ. აი დახედეთ ჩემს სისხლიან ფეხსა, - ეს წყლის დასალევად რომ ჩავედი ხევში, მაშინ ვიტკინე... გული მიწუხს... გული... საბრალო დედაჩემი! მანამ დედა მყვანდა ცოცხალი, სულ ალერსში ვყვანდი: ძუძუს მაწოებდა, მიალერსებდა, მაფრთხილებდა. რაღა მეშველება მე საბრალოს ეხლა! ძუძუს აღარა ვწოვ, მხოლოდ ბალახის ნამსა ვსუტავ დილით და საღამოთი, როდესაც ნამია, და რძის ნდომას იმითი ვიკლავ. უპატრონო რომ ვარ, სულ მეშინიან, ვკანკალებ, მუდამ დღე სიკვდილს ველი, გზაარეული დავეხეტები... ღმერთო, რამდენი მტერი გვყავს!